მაჰილლა

მიწაზე ვდგავარ, შემეკვეცა ოცნების ფრთები
და ცოდვებისთვის თითქოს უკვე აღარც მსჯის ღმერთი,
დასამალავად კალამთანაც მაცვია თეთრი
და გასაჩეხად, აჰა! მზად მაქვს მარცხენა მკერდი!

ჩამოვიცილე როგორც ტკბილი სიცრუე - ლიბრი
ფარ-ხმალის ნაცვლად დასაგდებად ვუყურებ კალამს,
გაქრა პაოლო, პირამიდის თეთრი ვერლიბრი,
ვერ აფრიალებს ნელი სიო ცეცხლისფერ ალამს.

გადღაბნილ ღიმილს შევაგებებ რითმების სალამს,
გავარღვევ ბადეს, ჩემს თვალებთან გაწოლილ სამანს,
მოცარტი - ნოტებს, რაფაელი მოისვრის ყალამს...
დროების რკალი ჩემ გარშემოც შემოკრავს ალყას.

მეც, ჩემს მაჰილლას გავაყოლებ ცრემლიან ქარებს
და როგორც წამებს - ჩემ მახლობლად ჩაფრენილ რაშებს
ჩვევია - ისე, მეც მიწაზე დავიწყებ თარეშს.

უბადრუკ რწმენას დავატოლებ კვლავ მდოგვის მარცვლებს
და ჩამქოლავენ ალბათ ისევ კათაკმევლები
მაგრამ უფალო! ვიცი შევძლებ რასაც მავალებ!
სანამ ფერფლებად დედამიწას გადავევლები.



6 maisi 2010