მიგებდა მახეს,თავიდანვე მიგებდა მახეს,
როცა ყმაწვილურ ცხელი სისხლით სხეულს ავსებდა,
იაფფასიან პარფიუმით მოხატულ სახეს
მაცდური ქალის სილამაზეს მიამსგავსებდა.
გავოცდით, როცა მოწყალება ითხოვა ჩვენგან,
"მშვენიერებაც მათხოვრობსო ამ დამპალ დროში"
წამოიძახა ეს სიტყვები გარშემო ყველამ,
მაშინ ჯიბეში ვერ იპოვა ვერავინ გროში!
და გამვლელებმა გააგრძელეს კვლავ სიარული
მას, როგორც ბალახს, ცვარი ჰქონდა ხორკლიან კანზე
მომესმა ხალხის ჟრიამული, როდესაც გოგომ
უემოციოდ გაიხადა ოფლიან ტანზე.
მერე ის ვნებით მოგვაშტერდა - ბგერები მორჩა!
სუნთქვა შეიკრა ქვეყანაზე და მხოლოდ ერთი
ისმოდა, რომ მან ოცი თეთრი შეგვთხოვა, როცა
გამოუცდელი მეძავივით გვიჩვენა მკერდი.
მეგონ ახლა ღმერთსაც სძულდა პური და თევზი,
თითქოს ვულკანებს აერიათ დამცხრალი გული,
მეგონა ახლა მეხს გაისვრის მძინარე ზევსი,
არც მიფიქრია! რა წყალობა.. რომელი ფული?!
როცა დუმილი ამქვეყნიურ ყველა ზღვარს გასცდა
ბინძურ ხურდების მენდელსონმა დაიწყო ცვენა;
ჩაავლო ხელი დაობლებულ ტილიან ძმას და
როლში ჩარჩენილ მსახიობად დატოვა სცენა.
8 ivlisi
Monday, July 19, 2010
Sunday, May 23, 2010
დღეს გილოცავენ რატომღაც ცხრამეტს
ჯერ პატარა ხარ, მაინც ვერ ხვდები,
მხოლოდ 19 წელი გალიე...
კიდევ ბევრ რამეს გადაეყრები,
ცდები, თუ ფიქრობ გული დაძლიე!
სხვა გოგოები ლამაზ ქალობენ,
შენ თავწაკრული ლობიოს არჩევ!
სულელო გოგო, სხვები სწავლობენ -
შენ სახლში ზიხარ და აკვანს არწევ.
გაივლის ხანი და რა გგონია
გაგახსენდება სიტკბოთა წლები?!
შენ ხომ ბავშვობის ხარ აგონია,
ყველაზე მალე მოგწყდება წელი!
გაიხარებენ იცოდე დები
ირბენენ კიდევ ედემის ბაღში,
ყველაზე მალე შენ დაბერდები
პატარა გოგოს გეზრდება ბავშვი.
დღეს გილოცავენ რატომღაც ცხრამეტს
და არ გშორდება თბილი ღიმილი...
ბებო ერქმევა შენს ოცდაცხრამეტს!
და დავიჯერო არ გსურს ტირილი?
დღეს შენ რაღაცით თითქოს ამაყობ,
რომ ჩვილი მალე აიდგამს ენას...
ნეტავი , როგორ ხედავ სამყაროს,
როდესაც შვილი ლუღლუღებს "დედას"
არ იმჩნევ, მაგრამ ვიცი რომ ნანობ,
ვიცი ცრემლებით თვალებს ალორწებ,
როცა ბავშვები ეზოში ვლაღობთ
შენ კი პატარას ძუძუს აწოვებ.
მხოლოდ 19 წელი გალიე...
კიდევ ბევრ რამეს გადაეყრები,
ცდები, თუ ფიქრობ გული დაძლიე!
სხვა გოგოები ლამაზ ქალობენ,
შენ თავწაკრული ლობიოს არჩევ!
სულელო გოგო, სხვები სწავლობენ -
შენ სახლში ზიხარ და აკვანს არწევ.
გაივლის ხანი და რა გგონია
გაგახსენდება სიტკბოთა წლები?!
შენ ხომ ბავშვობის ხარ აგონია,
ყველაზე მალე მოგწყდება წელი!
გაიხარებენ იცოდე დები
ირბენენ კიდევ ედემის ბაღში,
ყველაზე მალე შენ დაბერდები
პატარა გოგოს გეზრდება ბავშვი.
დღეს გილოცავენ რატომღაც ცხრამეტს
და არ გშორდება თბილი ღიმილი...
ბებო ერქმევა შენს ოცდაცხრამეტს!
და დავიჯერო არ გსურს ტირილი?
დღეს შენ რაღაცით თითქოს ამაყობ,
რომ ჩვილი მალე აიდგამს ენას...
ნეტავი , როგორ ხედავ სამყაროს,
როდესაც შვილი ლუღლუღებს "დედას"
არ იმჩნევ, მაგრამ ვიცი რომ ნანობ,
ვიცი ცრემლებით თვალებს ალორწებ,
როცა ბავშვები ეზოში ვლაღობთ
შენ კი პატარას ძუძუს აწოვებ.
Thursday, May 6, 2010
მაჰილლა
მიწაზე ვდგავარ, შემეკვეცა ოცნების ფრთები
და ცოდვებისთვის თითქოს უკვე აღარც მსჯის ღმერთი,
დასამალავად კალამთანაც მაცვია თეთრი
და გასაჩეხად, აჰა! მზად მაქვს მარცხენა მკერდი!
ჩამოვიცილე როგორც ტკბილი სიცრუე - ლიბრი
ფარ-ხმალის ნაცვლად დასაგდებად ვუყურებ კალამს,
გაქრა პაოლო, პირამიდის თეთრი ვერლიბრი,
ვერ აფრიალებს ნელი სიო ცეცხლისფერ ალამს.
გადღაბნილ ღიმილს შევაგებებ რითმების სალამს,
გავარღვევ ბადეს, ჩემს თვალებთან გაწოლილ სამანს,
მოცარტი - ნოტებს, რაფაელი მოისვრის ყალამს...
დროების რკალი ჩემ გარშემოც შემოკრავს ალყას.
მეც, ჩემს მაჰილლას გავაყოლებ ცრემლიან ქარებს
და როგორც წამებს - ჩემ მახლობლად ჩაფრენილ რაშებს
ჩვევია - ისე, მეც მიწაზე დავიწყებ თარეშს.
უბადრუკ რწმენას დავატოლებ კვლავ მდოგვის მარცვლებს
და ჩამქოლავენ ალბათ ისევ კათაკმევლები
მაგრამ უფალო! ვიცი შევძლებ რასაც მავალებ!
სანამ ფერფლებად დედამიწას გადავევლები.
6 maisi 2010
და ცოდვებისთვის თითქოს უკვე აღარც მსჯის ღმერთი,
დასამალავად კალამთანაც მაცვია თეთრი
და გასაჩეხად, აჰა! მზად მაქვს მარცხენა მკერდი!
ჩამოვიცილე როგორც ტკბილი სიცრუე - ლიბრი
ფარ-ხმალის ნაცვლად დასაგდებად ვუყურებ კალამს,
გაქრა პაოლო, პირამიდის თეთრი ვერლიბრი,
ვერ აფრიალებს ნელი სიო ცეცხლისფერ ალამს.
გადღაბნილ ღიმილს შევაგებებ რითმების სალამს,
გავარღვევ ბადეს, ჩემს თვალებთან გაწოლილ სამანს,
მოცარტი - ნოტებს, რაფაელი მოისვრის ყალამს...
დროების რკალი ჩემ გარშემოც შემოკრავს ალყას.
მეც, ჩემს მაჰილლას გავაყოლებ ცრემლიან ქარებს
და როგორც წამებს - ჩემ მახლობლად ჩაფრენილ რაშებს
ჩვევია - ისე, მეც მიწაზე დავიწყებ თარეშს.
უბადრუკ რწმენას დავატოლებ კვლავ მდოგვის მარცვლებს
და ჩამქოლავენ ალბათ ისევ კათაკმევლები
მაგრამ უფალო! ვიცი შევძლებ რასაც მავალებ!
სანამ ფერფლებად დედამიწას გადავევლები.
6 maisi 2010
Thursday, April 22, 2010
ერთი დღით ადრე
იქნებ მე ხვალე მომიწიოს აქედან წასვლა,
იქნებ ხვალ ვნახავ ანგელოზებს, ზეცის ფრთამალებს,
იქნებ ხვალაა ჩემი სულის ხორცთაგან განსვლა
და ხვალ დავიფრენ ჯოჯოხეთში ცეცხლის ტრამალებს.
მაგრამ მანამდე, თუ დროს მომცემ ღმერთო მანამდე!
ფეხზე ჩავიცმევ დავიწყებულ ქართულ პაჭიჭებს,
ჩოხას მოვირგებ, ხმალს ჩავაგებ ქარქაშს ვადამდე,
ავედევნები ბახმაროში ველურ ტაიჭებს.
არ დავიღლები, შევისრუტავ ნისლიან ჰაერს,
შევხედავ მთებზე შემოტმასნულ თოვლ ყაბალახებს,
აჩეჩილ ღრუბლებს, ხევსურული ფაფახის ნაერს,
ხარბად დავსუნავ დაზამთრებულ ნაყარ ბალახებს...
და როცა მედგრად მოვახტები გაოფლილ მუსტანგს
სადავის ნაცვლად შავ ფაფარში ჩავავლებ ხელებს,
ფეხს არ გავუყრი გამოჭედილ მოვერცხლილ უზანგს
და თეთრ ველებზე ცხელ ფლოქვებით დავანთებთ ცეცხლებს!
ჩქარი ჭენებით მოვედებით მშობლიურ მხარეს,
მდუღარ სისხლს ვიგრძნობ გადახეთქილ, მძვინვარ ძარღვებში,
დაღლილ ულაყით დავეშვები, და გამახარებს
როცა გიჟივით შევიჭრებით შავ ზღვის ტალღებში!
ღმერთო, ხვალამდე მე მოვასწრებ სამშობლოს მოვლას,
ოღონდ სიკვდილი ნუ მომაქცევს დღესვე კლანჭებში,
მთელი დღე ვირბენ, ნუ აჩქარებ გაბრიელს მოსვლას
სულ ცოტა ხანი გავჩერდები რაჭის ჭალებში...
თუ მოვესწრები, ამ ერთ დღეში თუ მოვესწრები
ნაზამთრი ქვეყნის ედემისებრ გაბაღნარებას,
მანამდე სანამ შენს განკითხვას შემოვესწრები
აქვე მამაოს ჩავაბარებ ერთ აღსარებას...
და თუ კი მართლა დამანებებ ყველაფრის ნახვას:
კახეთს, აფხაზეთს, გურიას და მშობლიურ ოდიშს,
მაშინ მე გიდებ უცილობლო, გაუტეხ აღთქმას,
ჩემს საქართველოს დაჩოქილი მოვუხდი ბოდიშს!
იქნებ მე ხვალე მომიწიოს აქედან წასვლა,
იქნებ ხვალ ვნახავ ანგელოზებს, ზეცის ფრთამალებს,
იქნებ ხვალაა ჩემი სულის ხორცთაგან განსვლა
და ხვალ დავიფრენ ჯოჯოხეთში ცეცხლის ტრამალებს.
........
იქნებ ხვალ ვნახავ ანგელოზებს, ზეცის ფრთამალებს,
იქნებ ხვალაა ჩემი სულის ხორცთაგან განსვლა
და ხვალ დავიფრენ ჯოჯოხეთში ცეცხლის ტრამალებს.
მაგრამ მანამდე, თუ დროს მომცემ ღმერთო მანამდე!
ფეხზე ჩავიცმევ დავიწყებულ ქართულ პაჭიჭებს,
ჩოხას მოვირგებ, ხმალს ჩავაგებ ქარქაშს ვადამდე,
ავედევნები ბახმაროში ველურ ტაიჭებს.
არ დავიღლები, შევისრუტავ ნისლიან ჰაერს,
შევხედავ მთებზე შემოტმასნულ თოვლ ყაბალახებს,
აჩეჩილ ღრუბლებს, ხევსურული ფაფახის ნაერს,
ხარბად დავსუნავ დაზამთრებულ ნაყარ ბალახებს...
და როცა მედგრად მოვახტები გაოფლილ მუსტანგს
სადავის ნაცვლად შავ ფაფარში ჩავავლებ ხელებს,
ფეხს არ გავუყრი გამოჭედილ მოვერცხლილ უზანგს
და თეთრ ველებზე ცხელ ფლოქვებით დავანთებთ ცეცხლებს!
ჩქარი ჭენებით მოვედებით მშობლიურ მხარეს,
მდუღარ სისხლს ვიგრძნობ გადახეთქილ, მძვინვარ ძარღვებში,
დაღლილ ულაყით დავეშვები, და გამახარებს
როცა გიჟივით შევიჭრებით შავ ზღვის ტალღებში!
ღმერთო, ხვალამდე მე მოვასწრებ სამშობლოს მოვლას,
ოღონდ სიკვდილი ნუ მომაქცევს დღესვე კლანჭებში,
მთელი დღე ვირბენ, ნუ აჩქარებ გაბრიელს მოსვლას
სულ ცოტა ხანი გავჩერდები რაჭის ჭალებში...
თუ მოვესწრები, ამ ერთ დღეში თუ მოვესწრები
ნაზამთრი ქვეყნის ედემისებრ გაბაღნარებას,
მანამდე სანამ შენს განკითხვას შემოვესწრები
აქვე მამაოს ჩავაბარებ ერთ აღსარებას...
და თუ კი მართლა დამანებებ ყველაფრის ნახვას:
კახეთს, აფხაზეთს, გურიას და მშობლიურ ოდიშს,
მაშინ მე გიდებ უცილობლო, გაუტეხ აღთქმას,
ჩემს საქართველოს დაჩოქილი მოვუხდი ბოდიშს!
იქნებ მე ხვალე მომიწიოს აქედან წასვლა,
იქნებ ხვალ ვნახავ ანგელოზებს, ზეცის ფრთამალებს,
იქნებ ხვალაა ჩემი სულის ხორცთაგან განსვლა
და ხვალ დავიფრენ ჯოჯოხეთში ცეცხლის ტრამალებს.
........
Saturday, April 17, 2010
ნაყინი
გაჩერებაზე იდგა პატარა
ჰქონდა ნაყინი, გული ალალი
იდგა დაღლილი ღმერთის ამარა,
დასთამაშებდა ოქროს დალალი.
თითებს ახვევდა სხივის ჰამაკში,
თვალებს ხვდებოდა სინათლის მუშტი
მას ახარებდა მზესთან თამაში
და მოფარფატე ფერადი ბუშტი.
მეც პატარასთან ვიდექი მუნჯად
ხარბად ლოკავდა ყავისფერ ნაყინს,
გადაქცეოდა ლოყები ფუნჯად,
ეთხუპნებოდა ღაწვები მაყვლის.
და ხარხარებდა უგონოდ ბავშვი,
რომ სხივი თავზე დასაყრელია
და სიხარულით იძახდა ხალხი:
''საყვარელია, საყვარელია!"
მომინდა მასთან სიცილი მზეზე,
რამ გამაჩერა? ალბათ შიშია,
თორემ უთუოდ იტყოდნენ ჩემზე:
"მგონი გიჟია, მგონი გიჟია!"
უცბად გაჩერდა ქვეყნიერება
როდესაც გამვლელს მხარი გაეკრა
და შოკოლადის ბედნიერება
მტვრიან და ბინძურ ასფალტს გაერთხა.
სიჩუმე, დუმილი! შესცქერის მიწას -
გზა უგრძნობია, მტკიცე ვით გრდემლი!
მშობელის რჩევას ის ვეღარ იცავს,
ნაღვერდალივით აწვება ცრემლი.
რა გაამთელებს ახლა მის ნატკენს?
ქალაქი გიჟს ჰგავს და დაიყვირებს:
გაჩუქებთ ნაყინს, ტკბილეულს, კანფეტს!
ოღონდ პატარავ შენ ნუ იტირებ!
...
ალბათ გარშემო საუბრობს ხალხი,
რომ ახალი აქვს რაღაც ნაყიდი...
როცა თბილისის მხურვალ ასფალტზე
კაკაოსფერი დნება ნაყინი
17 აპრილი, დღევანდელია, დიდი არაფერი, მაგრამ მაინც! ეს უნდა დამედო
ჰქონდა ნაყინი, გული ალალი
იდგა დაღლილი ღმერთის ამარა,
დასთამაშებდა ოქროს დალალი.
თითებს ახვევდა სხივის ჰამაკში,
თვალებს ხვდებოდა სინათლის მუშტი
მას ახარებდა მზესთან თამაში
და მოფარფატე ფერადი ბუშტი.
მეც პატარასთან ვიდექი მუნჯად
ხარბად ლოკავდა ყავისფერ ნაყინს,
გადაქცეოდა ლოყები ფუნჯად,
ეთხუპნებოდა ღაწვები მაყვლის.
და ხარხარებდა უგონოდ ბავშვი,
რომ სხივი თავზე დასაყრელია
და სიხარულით იძახდა ხალხი:
''საყვარელია, საყვარელია!"
მომინდა მასთან სიცილი მზეზე,
რამ გამაჩერა? ალბათ შიშია,
თორემ უთუოდ იტყოდნენ ჩემზე:
"მგონი გიჟია, მგონი გიჟია!"
უცბად გაჩერდა ქვეყნიერება
როდესაც გამვლელს მხარი გაეკრა
და შოკოლადის ბედნიერება
მტვრიან და ბინძურ ასფალტს გაერთხა.
სიჩუმე, დუმილი! შესცქერის მიწას -
გზა უგრძნობია, მტკიცე ვით გრდემლი!
მშობელის რჩევას ის ვეღარ იცავს,
ნაღვერდალივით აწვება ცრემლი.
რა გაამთელებს ახლა მის ნატკენს?
ქალაქი გიჟს ჰგავს და დაიყვირებს:
გაჩუქებთ ნაყინს, ტკბილეულს, კანფეტს!
ოღონდ პატარავ შენ ნუ იტირებ!
...
ალბათ გარშემო საუბრობს ხალხი,
რომ ახალი აქვს რაღაც ნაყიდი...
როცა თბილისის მხურვალ ასფალტზე
კაკაოსფერი დნება ნაყინი
17 აპრილი, დღევანდელია, დიდი არაფერი, მაგრამ მაინც! ეს უნდა დამედო
Tuesday, February 23, 2010
ორი სიტყვით
წავშალე რაც აქ მეწერა ბევრისთვის გაუგებარი მიზეზით. ეხლა ხანდახან დავდებ ხოლმე რაღაცებს დროებით, ხან განწყობის, სიახლის ხან სხვა რამის მიხედვით. თქვენ, ვისაც გაინტერესებთ გაეცანით ჩემს ვაილექსებს...
Subscribe to:
Posts (Atom)