გაჩერებაზე იდგა პატარა
ჰქონდა ნაყინი, გული ალალი
იდგა დაღლილი ღმერთის ამარა,
დასთამაშებდა ოქროს დალალი.
თითებს ახვევდა სხივის ჰამაკში,
თვალებს ხვდებოდა სინათლის მუშტი
მას ახარებდა მზესთან თამაში
და მოფარფატე ფერადი ბუშტი.
მეც პატარასთან ვიდექი მუნჯად
ხარბად ლოკავდა ყავისფერ ნაყინს,
გადაქცეოდა ლოყები ფუნჯად,
ეთხუპნებოდა ღაწვები მაყვლის.
და ხარხარებდა უგონოდ ბავშვი,
რომ სხივი თავზე დასაყრელია
და სიხარულით იძახდა ხალხი:
''საყვარელია, საყვარელია!"
მომინდა მასთან სიცილი მზეზე,
რამ გამაჩერა? ალბათ შიშია,
თორემ უთუოდ იტყოდნენ ჩემზე:
"მგონი გიჟია, მგონი გიჟია!"
უცბად გაჩერდა ქვეყნიერება
როდესაც გამვლელს მხარი გაეკრა
და შოკოლადის ბედნიერება
მტვრიან და ბინძურ ასფალტს გაერთხა.
სიჩუმე, დუმილი! შესცქერის მიწას -
გზა უგრძნობია, მტკიცე ვით გრდემლი!
მშობელის რჩევას ის ვეღარ იცავს,
ნაღვერდალივით აწვება ცრემლი.
რა გაამთელებს ახლა მის ნატკენს?
ქალაქი გიჟს ჰგავს და დაიყვირებს:
გაჩუქებთ ნაყინს, ტკბილეულს, კანფეტს!
ოღონდ პატარავ შენ ნუ იტირებ!
...
ალბათ გარშემო საუბრობს ხალხი,
რომ ახალი აქვს რაღაც ნაყიდი...
როცა თბილისის მხურვალ ასფალტზე
კაკაოსფერი დნება ნაყინი
17 აპრილი, დღევანდელია, დიდი არაფერი, მაგრამ მაინც! ეს უნდა დამედო
No comments:
Post a Comment